Na flink te hebben gesolliciteerd her & der ben ik aangenomen voor een baan op een boerderij in Queensland, Mundubbera. Het betreft een 15.000 hectare grond met vee, paarden, honden & klein gevogelte.

Mijn baas is Lindsay “....”, een man die zijn leven lang hard gewerkt heeft voor wat hij nu heeft. De laatste twee jaar heeft hij met zijn vee (500 stuks) langs de weg geleefd. Om van a naar b te komen ging hij te paard met zijn vee en hulp van andere backpackers naar de locatie waar zijn farm nu is. Tijdens deze trip sliep hij onder bomen in een Swag, een soort slaapzak met matras. Niet de bepaalde luxe die men gewend is maar voor hem prima.

Op de boerderij behoud hij vooral zijn vee, hij voert ze niet bij maar regelmatig worden ze bij elkaar gehaald voor een “dip” tegen teken. Tijdens dit proces worden de koeien gelijk goed nagekeken voordat ze zichzelf weer verspreiden over de enorme hoeveelheid grond die hij heeft. Verder leven de koeien eigenlijk een vrij leven tot dat ze naar de verkoop gaan. De paarden, zo'n 30 stuks in totaal leven ook best vrij alleen is er weinig tot geen gras op het land dus de paarden die bereden/getraind worden zijn dan ook de paarden die gevoerd worden & in een paddock staan vlak bij huis. De andere paarden zijn erg mager, hebben nooit een ontworming of controle gehad. Je kan je dan ook vast een voorstelling maken hoe die paarden eruit zien. Als er een sneuvelt gaat dat dan ook vaak onopgemerkt gezien de dingo's ze in een nacht wel opgegeten hebben.

In huis hadden we twee katten die hij zelf gecastreerd had. Hoe? In een jute zak met een gaatje erin, door dat gaatje ging de staart & de ballen en werden de katten zonder verdoving “geholpen”...

Ook heeft hij zeker 20 honden, waaronder twee puppy's waar ik voor zal zorgen, kippen & kalkoenen. De honden die hij heeft zijn werkhonden. Vaak een kruising tussen kelpie, bulldog & dingo. Vaak een goede combinatie/kruising voor het drijven van vee/paarden. De honden zijn erg mager & hebben niet altijd de beschikking tot water. Ik heb gevraagd wat hier de reden van is/was en kreeg de volgende uitleg. Dit zijn werkhonden en geen huisdieren met die reden in het achterhoofd krijgen ze niet altijd water zodat ze, als ze aan het werk zijn niet uitdrogen want er is natuurlijk niet altijd een plasje water waar de honden uit kunnen drinken. De honden krijgen zo'n twee keer per week flink te eten ook om diezelfde reden en omdat ze niet te vet mogen worden anders werken ze niet en zullen ze het nooit overleven tijdens het drijven van vee. Als het vee bij elkaar gedreven moet worden bij een job ben je vaak dagen van huis, krijgen ze weinig tot geen eten & net genoeg water om te overleven. Ik vond dit heel erg moeilijk te begrijpen en nog steeds maar dit is zijn manier van leven en daar zal ik me ook aan moeten houden.

De pups waar ik voor zorgde waren zo'n 4 weken oud toen ik aan kwam, veel te jong dus om bij hun moeder weg te halen. De pups kregen elke dag van me te eten gezien ik daar verantwoordelijk voor ben en vind dat zeker pups elke dag minimaal één keer moeten eten. Ze kregen melk met brood en soms brokken. Dat was luxe op de farm & ik zorgde dat ze elke dag water hadden, regelmatig (elke 2 weken) ontwormd werden & een pilletje kregen tegen de vlooien. De vlooien kon ik helaas niet tegen houden want die zitten namelijk overal maar bleef het proberen. De pups noemde ik Indy & Luna, ze luisterde allebei heel goed naar mij & volgde me overal heen behalve als ik bij de paarden ben. De paarden zullen namelijk op ze stappen als ik bij ze ben & dat is natuurlijk niet de

bedoeling.

De werkzaamheden waren voornamelijk het maken van palen (posts) voor de 15 km lange omheining die toe was aan vervanging. Hiervoor moesten de juiste bomen omgezaagd worden, de stammen ontschorst om er vervolgens stammen uit te zaken/breken. Enorm zwaar werk, wat blijkbaar de gemiddelde vrouw niet zou doen maar het zou moeten gebeuren gezien we een 15 km omheining moesten vervangen. Elke dag gingen we dan ook vroeg op om dit te gaan doen na het voeren van de paarden. Als we terug kwamen van het werk, vaak moe vanwege het werk in combinatie met de hitte gaf ik de pups eten, ging het vuur aan onder de oude gasfles (donkey) om het water voor de douche/bad op te warmen, werd er eten gekookt en gingen we aan tafel. Na het eten gingen we vaak douchen & regelrecht naar bed om de volgende dag weer fris & fruitig aan het werk te kunnen gaan. Ik vond het heel fijn om voor de pups te zorgen, ze hielden me bezig & hoe gesoleerd de situatie ook was ik had altijd gezelschap van twee blije moppies.

Om een beeld te geven van het geïsoleerde leven zal ik het jullie proberen zo goed mogelijk uit te leggen. Bij aankomst was er geen elektriciteit, we hebben toen in het donker met de zaklamp alle groene/gele/zwarte/rode draden moeten koppelen, levensgevaarlijk maar uiteindelijk was het gelukt. We wisten namelijk geen van drieën waar we mee bezig waren. Toen konden we de “generator” aan zetten. De “generator” ging ongeveer een uur per dag aan. Zo hadden we stroom, dus licht om te douchen en koken & de tijd om dingen op te laden zoals mijn telefoon waarmee ik foto's maak. In de avonden/nachten was het erg koud en rond het vriespunt. We hadden natuurlijk geen verwarming dus warmen we ons op met warme kleding & een kachel. Op de kachel werd ook meestal op gekookt. Hiervoor hadden we natuurlijk hout nodig dus een van onze andere werkzaamheden is dan ook het omzagen van een boom en het kappen van hout voor onder de donkey en in de kachel. Kleine dingen om bij stil te staan, de temperaturen in de avonden, nachten en ochtenden die het vreselijk maken om de eindelijk heette douche uit te komen, je in je kleren te gooien zo snel als het kan, het huis in te rennen door de tuin & als de wiedeweerga je nog ijskoude bed in te kruipen. Ook hadden we geen bereik op de boerderij & de omgeving. Als we een beperkt belletje wilde doen met lage service moesten we zo'n 15 minuten rijden met de auto/quad naar een berg. Eenmaal daar had je geluk met internet anders werd het lekker ouderwets sms'en met het thuisfront.

Veel heb ik mogen leren op de farm zoals de omgang me vee, wat ik enorm spannend vond want het zijn toch wilde dieren & merendeels groter maar vooral zwaarder dan dat ik ben. Dat straalt nou niet bepaald zelfvertrouwen uit en dat merken de koeien meteen. Ik heb zeker veel geleerd over het rijden van de paarden & de omgang. Ook heb ik geleerd om het vee te drijven met de paarden, wat voor mij ook geheel nieuw was. Leren schieten en vallen uit moeten zetten voor dingo's. Ook hebben we er een gevangen en heb ik er een van dichtbij mogen zien. Een hele ervaring wel, vooral erg akelig. Het slachten/op snijden van een koe heb ik ook gedaan. Wat me wel heeft doen realiseren hoe naïef ik eigenlijk was wat betreft vlees.

Ik had enorme moeite met de omgang van de beesten van Lindsay en heb me hierover ook vaak genoeg uitgesproken. Met omgang van dieren bedoel ik letterlijke mishandeling/marteling van zijn eigen dieren. Zijn gedrag begon na een paar weken te veranderen van vriendelijk naar onaardig naar agressief. Agressief naar mij toe maar vooral naar de dieren toe wat mij enorm aan het denken heeft gezet. Wellicht blijft het bij de dieren waar ik het evengoed niet mee eens ben maar het gedrag naar mij toe was vooral onacceptabel. Er zijn momenten geweest dat ik wilde vertrekken, maar de mogelijkheid was er niet. Ik had geen auto ter beschikking, hij keurde het niet goed en ook ik had geen uitbetaling of papierwerk als bewijs dat ik 5 weken op de farm heb gewerkt. Dat was voor mij de voornaamste reden dat ik de volle drie maanden wilde doorzetten.

Na nog een vreselijke aanvaring met mijn farmer heb ik besloten om een gesprek aan te gaan met hem over zijn gedrag, het feit dat ik mijn geld en papier werk wilde & snel genoeg zou vertrekken om op zoek te gaan naar een andere baan. Het gesprek liep uit op een ramp & werd volledig uitgescholden & bedreigd waardoor ik besloot me op te sluiten op mijn kamer & heel vroeg in de ochtend wanneer iedereen in bed lag de auto te pakken en naar het politie bureau te rijden. Zo gezegd zo gedaan, de volgende ochtend vertrok ik met een rugzakje vol met belangrijke papieren, paspoort en mijn portemonnee naar de politie om mijn verhaal te doen. Gelukkig begrepen ze mijn ervaring & was Lindsay bekent bij de politie. Het was genoodzaakt mij uit deze situatie te halen met de nodige bescherming, snipers, extra geweren & kogelvrije vesten. Met deze bescherming ben ik onder hun begeleiding de auto terug gaan brengen & mijn persoonlijke spullen op te halen. Godzijdank was Lindsay niet thuis en heb ik zo vlug als ik kon alle spullen gepakt die ik kon en zijn we vertrokken. Als hij namelijk de honden hoorde blaffen zou hij naar huis komen wat de situatie uiteraard onnodig uit de hand zou laten lopen.

Na mij veilig te hebben gesteld op een caravan park ben ik vrij snel in contact gekomen met vrienden in Bundaberg die mij onder hun hoede wilde nemen voor een paar dagen tot ik ander werk gevonden had. Na 3 dagen op een caravanpark te hebben “gewacht” tot de eerst volgende bus kwam heb ik die genomen naar Bundaberg waar ik een paar nachten bij vrienden heb geslapen om even bij te komen van de gehele situatie. Ik was nogal in shock en sliep erg slecht. Na een paar dagen zoeken, had ik werk gevonden bij een aardbeien boerderij om te gaan plukken. Doordat ik de papieren & het geld niet ontvangen had van Lindsay zat ik uiteraard enorm krap. Ik zou drie maanden overnieuw moeten werken aan mijn uren die tellen voor mijn second year visa. Hier startte ik dan ook al meteen mee bij de eerste kans, maandag. Zondagmiddag check ik in bij mijn hostel waar ik de komende drie maanden zou wonen. Vreselijk vol, vies & de meest onaardige receptioniste. Ik had een bed op een kamer met 11 jongens. 6 stapelbedden in een ruimte zo groot als een kleine kleedkamer. Geen plek voor onze spullen, die lagen daarom ook overal. Ik sliep boven een Ier, die later een Duits vriendinnetje bleek te hebben waarmee ik werkte op de farm. Nadat ik mijn spullen letterlijk alleen op mijn bed kwijt kon, besloot ik pap te bellen om even uit te huilen en alles eruit te gooien, man wat voelde ik me vreselijk. Na een lieve peptalk besloot ik naar de dichtstbijzijnde supermarkt te lopen, lees 45 minuten. Daar kocht ik eten voor in ieder geval de komende week & liep ik terug naar het hostel waar het inmiddels etenstijd was. Tijd om te koken met zo'n 100 man in een kleine keuken, totale chaos. Na het eten & afwassen ben ik op mijn bed gaan liggen om een film te kijken en alles te laten bezinken. Eenmaal “lekker” te liggen gaat het bed heen en weer, drie keer raden het stelletje onder mij hadden het heel gezellig samen, laten we het zo zeggen. Dat gehad te hebben besloot ik te gaan slapen. Na een uur werd ik wakker omdat er mensen de kamer in kwamen lopen die drugs hadden gebruikt en in de verkeerde kamer waren beland.

Heel fijn, na een kort slaapje ging mijn eerste dag als aardbeienplukker tegemoet. Bij aankomst kregen we een trolley, laag genoeg bij de grond om te plukken maar hoog genoeg om enorme pijn te krijgen aan je rug. Je kreeg 0,80 cent per kilo dus iedereen ging als een speer. Ik was minder natuurlijk, ik kon wel janken! Vreselijk, na 8 uur plukken begon het te stormen, ik had niet in de gaten dat werkelijk iedereen weg was & ging gewoon door. Totdat ik zag dat ik de enigste was die nog aan het plukken was dus rende als een gek naar de schuur. Eenmaal daar zat iedereen lekker aan een eigengemaakte aardbeien ijsje. Ik had het helemaal gehad, ik besloot dat dit het mij niet waard was. Ik was mentaal nog helemaal niet klaar om een nieuwe baan te starten en lichamelijk letterlijk gebroken. Ik besloot me uit te checken bij het hostel & weer bij mijn vrienden te slapen tot ik terug kon naar Canberra waar ik weer lekker met de kinderen aan het werk kon. Bij het hostel deden ze enorm moeilijk & wilde ze mijn paspoort, die ik gebruikte als borg omdat ik natuurlijk geen geld had, niet terug wilde geven. Gelukkig door deze gehele ervaring veel contacten op gedaan, er werd een telefoontje van buitenaf gemaakt naar het Hostel en kreeg uiteindelijk mijn paspoort terug. Ik heb doei gezegd tegen mijn roommates en ben vertrokken. De beste keuze!! Na een paar dagen vertrok ik terug naar Canberra, waar ik gelukkig weer aan de slag kon als Au Pair bij mijn hostfamily. Ik heb inmiddels weer een paar weken gewerkt in Canberra, hier werk ik toe aan mijn droomreis naar de oost kust waar ik zo'n drie weken rond zal trekken in mijn eentje voordat ik afscheid neem in Canberra en terug ga naar Nederland in November. Op het moment ben ik nog heel erg onrustig door de gehele situatie waar mijn familie gelukkig rekening mee houd maar hopelijk voel ik me snel weer de oude. Jaja, want deze dame is intussen 26 geworden!!

Ik hoop dat ik jullie een beetje een toch positief beeld heb kunnen geven van mijn ervaringen in Australië & hopelijk zie ik jullie snel in Nederland.